بعد از برد اوّل اشتاینیتز تا این بازی که بازی
ششم است هیچ امتیازی کسب نکرده بود و قاعدتاً حسابی یکّه خورده بود و شاید در این
بازی هم از بردش یکّه خورده باشد . هر چند در این بازی زوکرتورت هیچ وقت برتری کسب
نکرد ، ولی با اشتباهات کوچک و بعضاً فاحشش بازی را باخت !!
این بازی آخرین بازی از سلسله بردهای زوکرتورت
هستش ، بعد از این بازی اشتاینیتز در عین ناباوری و در حالی که 4 بر 1 عقب است قد
علم نموده و مثل یک شیر خفته تازه بیدار شده ، تمام امیدهای زوکرتورت را نقش بر آب
می کند . الان دقیقاً نمی توانم نظر دهم ، ولی فکر نکنم در هیچ مسابقه قهرمانی
جهان بتوان چنین موردی را یافت (البته مسابقه کاسپاروف – کارپف 1984 را چون ناتمام ماند
حساب نمی کنیم !! در آن بازی ها کاسپارف در حالیکه 5 بر صفر عقب بود و در حالیکه
کارپف طبق قانون آن زمان تنها به یک برد نیاز داشت ، کاسپارف نتیجه را 5 بر 3 کرد
و بعد از ناتمام ماندن بازی ها بخاطر طولانی شدن در مسابقه بعدی کارپف را برد)
بعد از مدت ها وقتی دوباره می خواستم بازی را
شروع کنم همش ترس این را داشتم که اگر زود ببازم یا اگر در یک وضعیت برنده با
اشتباه بازی را از دست دهم چه حسی بهم دست می دهد یا چگونه می توان از لحاظ روانی
حالت تعادل خود را حفظ کنم ؟!! یادم هست در بین مطالعاتی که می کردم به بازی های
کوتاه و اشتباهات فاحش استادان بزرگ برخورد کردم و همین امر باعث شد دلگرمی پیدا
کنم ! نه اینکه باختن و بردن برای فرقی نکند ، بلکه دیگر از زود باختن یا بازی
برنده را از دست دادن خیلی ناراحت نمی شوم چون می دانم بسیاری با من در این صفتِ
عارضی هم حس و مشترک هستند !! بنابراین احساس تنهایی و غربت نمی کنم و همین برای
انسان بس است ، چرا که اگر نبود این حس مؤانست با هم نوع و هم جنس مطمئناً طاقت سر
می آمد و صبر ممکن نبود !!!
