برای رسیدن به سطح مطلوبی از مهارت ، لازم است تا انسان دانسته ها و علوم
خودش را بدرستی بکار گیرد تا بتواند در یک زمانبندی مناسب رشد و موفقیت های نسبی
را بدست آورد . نه در شطرنج ، بلکه در هر کاری که انسان قصد ادامه دادنش را دارد ،
تمرین و تکرار برای اینکه ما مهارت لازم را کسب کنیم لازم است (دقت بفرمایید لازم
است ، ولی معلوم نیست کافی هم باشد ؛ یعنی به تنهایی کارساز نیست ، بلکه باید
عوامل دیگری نیز به ان ضمیمه شود)
جلسه اول را چون خودم نبودم ، یکی
از دوستان آمدند و امتحان سه ترم گذشته را برگزار کردند . این ترم سومین ترمی است
که ما هفته ای دو جلسه کلاس داریم ؛ یعنی از تیر ماه هر ماه یک ترم 8 جلسه ای .
البته بیشتر خانواده ها از این تعداد کلاس شاکی هستند و بهتر می دانند هفته ای یک
جلسه کلاس باشد . یک نکته در اینجا وجود دارد و آن اینست که اگر می خواهید بچه ها
مدارج رشد را طی کنند ، اگر هم تعداد کلاس در هفته را کم می کنید ، ولی باید
تمرینات روزانه را بصورت مستمر انجام دهید . ما فعلاً برای بچه ها روزانه 1 ساعت
تمرین را قرار داده ایم و همچنین هفته ای حداقل یک بازی 25 دقیقه ای با کامپیوتر و
یا هر کسی که در سطح آن ها باشد را توصیه کرده ایم .
به ادامه مطلب مراجعه کنید ...
چرا Queen-g3 ؟
آن هایی که با شطرنج آشنایی کتابی دارند و کمی
هم آموزش دیده اند یا مطالعه داشته اند ، می دانند که یکی از جذابیت های شطرنج بحث
زیبایی شناختی و حس زیبایی شناسی آن است . اتفاقاً کمتر دیده شده است ، که خود
شطرنج بازان هم به این وجه این «علم ، هنر ، ورزش» توجه کنند !! شایدیکی از عوامل
آن دیریابی این حس یا شناخت برای عموم باشد یا به عبارتی سختی انتقال آن به دیگران
، مخصوصاً اگر این زیبایی ها ، زیبایی های آرام و پوزیسیونی باشد . در واقع داستان
همان داستان ذوق و شوق های خواجه نصیر الدین طوسی است ، که شب ها از شوق حل مسائل
پیچیده ریاضی و هندسه و نجوم ، حالات و درک زیبایی شناسانه ای برایش پیش می آمد که
فریاد می زد کجا هستند پادشاهان و فرزندان پادشاهان که ببینند من چه لذتی می برم
؟!! آری ! لذت های درونی و یافته های علمی برای اهلش چنان تأثیر و شوقی ایجاد می
کند ، که با هزاران لذت مادی و آنی و زودگذر قابل مقایسه نیست و اتفاقاً مهمترین
تفاوتش همین است که لذات مادی را کمتر می توان به اشتراک گذاشت ، ولی لذات علمی
قابلیت به اشتراک گذاری را تا بی نهایت دارند .
به ادامه مطلب مراجعه فرمایید ...
بنده خدایی می گفت : ما با چشم بسته به دنیا می آییم و با چشم بسته هم از این دنیا می رویم ، پس بد نیست بیاییم و بین این دو تاریکی ، چشم خود را باز کنیم و با روشنایی زیست نماییم !
یکی از اساتید ما هم می گفت : در هر موضوع یا مسأله ای ، عده ای که درگیر آن می شوند ، نیّتی دارند و هدفی و راهی که از این نیّت تا آن هدف امتداد دارد ، حالا هر کسی تا چه اندازه بتواند این راه را طی کند ، بحث دیگریست .
مولانا محمد بلخی ، مشهور به مولوی ، شاعر عظیم الشأن ، در شعری می فرماید :
روزها فکر من این بود و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم ؟!
از کجا آمده ام ؟ آمدنم بهر چه بود ؟
به کجا می روم ؟ آخر ننمایی وطنم
یکی از مثل های شیرین فارسی هم می گوید : جنگ اول بِه از
صلح آخر .
به ادامه مطلب مراجعه کنید ...
مهر خوبان دل و دین از همه بی پروا برد
رخ شطرنج نبرد آنچه رخ زیبا برد
تو مپندار که مجنون سر خود مجنون گشت
از سمک تا به سُهایش کشش لیلا برد
من به سر چشمه خورشید نه خود بردم راه
ذره ای بودم و مهر تو مرا بالا برد
من خسی بی سرو پایم که به سیل افتادم
او که می رفت مرا هم به دل دریا برد
جام صهبا به کجا بود مگر دست که بود
که در این بزم بگردید و دل شیدا برد
خم ابروی تو بود و کف مینوی تو بود
که به یک جلوه ز من نام و نشان یک جا برد
خودت آموختیم مهر و خودت سوختیم
با بر افروخته رویی که قرار از ما برد
همه یاران به سر راه تو بودیم ولی
خم ابروت مرا دید و ز من یغما برد
همه دلباخته بودیم و هراسان که غمت
همه را پشت سر انداخت مرا تنها برد
شعر از علامه محمد حسین طباطبایی
به ادامه مطلب مراجعه فرمایید ...
